познавањето на епохоте е важно за добро танцување - танго без крос и без очо - Firpo и Canaro - влегувањето во големите салони - најинтимното и најелегантното танго, Tango Milonguero - танго декаденција: Fantasia, Escenario, Alternativo
Во овој пост го пренесувам она што го научив од мојот воркшоп со Gustavo Rosas, на кој тој држеше предавање за танцувањето во различните периоди од развојот на тангото и најважно - разликите во танцувањето од оркестар до оркестар.
Танц на трева
Според изворите кои се достапни на почетокот танго се танцувало на payadas (payadores), што на шпански значи балада - обично музика со две гитари и еден вокал (ако ви текнува такви песни често има кај Гардел). Се танцувало на отворено, во работничките гетоа на Буенос Аирес и Монтевидео, и поради тоа што подлогата не била лизгава (трева, земја, песок), во текот на играњето танчерите ги кревале нозете од земјата.
Како што е познато од историјата на тангото, во почетокот тангото било танц на сиромашните емигранти. Тие во тангото го внесувале духот и инструментите на земјите од кои доаѓале - поради тоа, за тангото може да се каже дека е интернационален производ. Исто е и со танцот. Тангото се збогатувало со елементи од другите танци кои со себе ги носеле емигрантите од Европа и од Африка, како и оние кои во тој момент се играле во Буенос Аирес и во Монтевидео.
Во овој период, интересно е дека во танцот не се користел кросот, а уште помалку очо. Танцот многу повеќе потсетувал на она што денес е познато како милонга. Со многу едноставни елементи, лажни чекори, клацкалки... Таква била и музиката. Во она време, музичарите свиреле за да може да се танцува - значи, музиката му била подредена на танцот. Така останало се до времето на периодот на Tango Salon.
Значи, историјата на тангото почнува во периодот кога почнува со работа оркестарот на Firpo од 1900 година и Canaro од 1920 година. Ова е период кога се стандардизира поставата на танго оркестар, најпрвин кај Firpo кој главно се потпира на пианото и на виолината. Canaro, пак, ја исфрла флејтата и го внесува бандонеонот. Главната промена што ја направил Canaro, е тоа што почнал да користи повеќе инструменти паралелно (на пример две, три виолини) со што се дава полнотија на музиката; а повторно го враќа и вокалот, што во времето на Firpo го немало.
Овие промени секако биле поврзани и со развојот на танцот. Во него се внесуваат повеќе елементи, но фактот дека тој се уште се одвива на улица, на земја, на трева, во основа значи дека нема многу големи промени. Главата на двата танчери е свртена во иста насока (машката налево, женската надесно) гледајќи кон отворената страна на прегратката.
Es tango!
Популарноста на тангото многу брзо расте. Во 1940-тите тангото станува популарно, најпрво меѓу богатите слоеви во Аргентина, а потоа и во Европа. Со тоа тангото се сели од сиромашните квартови и улиците, во удобните салони со мазен под. Трагите од оваа промена се очигледни: нозете на танчерите се лизгаат по подот, почнуваат да се прават посложени фигури. Во овој период почнува да се користи кросот, очото и скоро сите основни фигури кои ги знаеме и денес. Се појавува Tango Salon.
Од оркестрите во овој период се појавува генијалниот Fresedo. Исто така силно влијание на овој период имале и оркестрите на Pugliese и на Di Sarli.
Карактеристично за овој период е тоа што танчерите во пространите салони можеле слободно да ги прават фигурите. Имале изобилство простор и добра публика. Во наредниот период (1950-тите години) ова драстично ќе се смени - со тоа ќе се смени и начинот на танцување. Се појавува Tango Milonguero.
По што е карактеристичен овој стил. Прво, со појавата на рокенролот, класичната танго музика добива сериозна конкуренција, па доживува промени. Популарни стануваат оркестри со силен ритам како што се тоа оркестрите на D'Arienzo, на Biaggi, на Rodriguez.
Второ, салоните стануваат преполни за да може да се игра комотниот Tango Salon. Танцот се прилагодува на ограничениот простор на преполните салони. Чекорите стануваат помали, речиси невидливи, фигурите поедноставни, движењето главно кружно околу оската на парот. Тангото со тоа станува уште поелегантно. Најочигледната промена ја доживува прегратката: танчерите секогаш играат во затворена прегратка, без да се одвојат еден од друг. Девојката повеќе не гледа кон отворената страна на прегратката, туку право пред себе, преку рамото на мажот. Со тоа на мажот му се отвора видикот за да може да го најде слободниот простор за танц. Ова е најинтимната прегратка во целата танго историја.
Изобличувањето на тангото
Она што следува го води тангото во чудни и непредвидливи насоки. Во Аргентина во 1960-тите и 1970-тите години се воведува диктатура, што остава неизбришливи траги и на ликот на тангото. Најпрво, се појавува Tango Fantasia, кој воведува елементи на драматика, но и разбивање на строгата милонгеро форма.
Поради забраната за јавни собири (а и милонги) и интересот за танго во Европа и во Северна Америка, се појавуваат танго ѕвезди, кои го шират тангото како сценски спектакл со однапред готова кореографија (Tango Escenario). И овде главно се користат елементите на Tango Fantasia, како што е на пример моментот на целосно напуштање на прегратката и чекорење на партнерите еден покрај друг. Она танго кое го знаеме денес во Европа е главно она кое го ширеле ове патувачки циркузанти - со роза во устата, со шапка, со огромни фустани...
Од 1980-тите години наваму, е период на Tango Alternativo. Ова е период без правила. Се појавуваат мешања на танго и балет, танго и електронска музика, танго и било каква музика. Музички, за овој период е карактеристична музиката на Piazzolla. За некои е ова вистинско откровение, за некои крајот на танго музиката и танго танцот.
