Приказната на тангото (2): Почетоците

тангото тргнува во светот - доаѓањето на бандонеонот - тангото во Европа станува салонско танго - La Cumparsita или Мала парада - со Карлос Гардел тангото станува љубовна сага

Почетоците на танго музиката и танцот се периодот на развојот на овој феномен од неговото создавање во сиромашните имигрантски квартови, до Златното доба (од средината на 1930-тите години) кога станува популарен во целиот свет. Откако конечно ја добило својата физиономија како посебен танц во кој најголемо влијание имале африканските ритми и европските инструменти, тангото тргнало во походот да го освои светот.

Веќе во 1902 година најголемиот театар во Буенос Аирес – Театро Опера на својот репертоар имал балови на кои како танц вклучувал и танго. Најпрвин тангото било само еден од многуте локални танци, но набргу неговата популарност ги надминала другите танци. Кон тоа најмногу придонеле тетарските дружини и уличните свирачи кои го ширеле низ работничките предградија и гетоа кои биле пребукирани со илјадници имигранти од Европа. Затоа многу често се смета дека тангото е танцот на имигрантите во Аргентина.

Од 1903 до 1910 година една третина од снимените грамофонски плочи во Аргентина биле со музика за танго. Во 1910 година од Германија во Аргентина пристигнал бандонеонот (вид на германска хармоника) – кој оттогаш ќе стане препознатлив симбол на танго музиката. Периодот од 1912 е одбележан со популарноста на Хуан „Пачо“ Маглио (Juan “Pacho” Maglio) и неговиот бенд составен од бандеон, придружен со флејта, виолина и гитара.

Следел период кога танчери и музичари од Буенос Аирес (Аргентина) и Монтевидео (Уругвај) патувале низ светот и ја ширеле танго културата. Центaр во Европа бил Париз, а следеле Лондон и Берлин. Кон крајот на 1913 тангото станало популарно и во Њујорк во САД, како и во Финска.

Тангото е трет танц во кој мажот и жената стојат лице со лице – пред него тоа било случај само со валцерот и полката. Но, тангото се разликува и од двата претходници по тоа што има шокантно голема интимност на парот, за разлика од валцерот и полката каде што допирите главно се ограничени на рацете. Кога тангото било „извезено“ во Европа и Америка, тоа било модифицирано да има што е можно помалку телесен контакт. Така се развило салонското танго (ballroom tango). Меѓутоа со популарноста на фокстротот и самбата, како и киното, опаѓа популарноста на овој вид танго надвор од Јужна Америка.

Високите класи во Аргентина го прифатиле овој танц на сиромашните како свој, па така тангото се преселило од темните сиромашни квартови во елегантните сали за играње. Во 1916 година популарниот музичар Роберто Фирпо (Roberto Firpo) ја зацементирал стандардната постава за танго музика – два бандеона, две виолини, пиано и бас. Фирпо, исто така го адаптирал за танго маршот на уругваецот Жерардо Матос Родригез (Gerardo Matos Rodrigez) и со тоа ја создал препознатливата „La Cumparsita“ (во превод „Мала парада“). Во 1917 година фолк пејачот Карлос Гардел (Carlos Gardel) ја снима песната „Mi Noche Triste“ и засекогаш го поврзува тангото со трагичната љубов. Во 1920 година виолинистот со бекграунд од класичната музика, Хулио Де Каро (Julio De Caro) формирал оркестар со кој доминирал скоро една декада. Тој тангото го направил поелегантно, поспоро и порафинирано.

Кон крајот на 1929 година и во Аргентина доаѓа Големата депресија што довело до политички турбуленции. Несигурноста придонела да опадне и интересот за танго извесен период. Популарноста на тангото ќе се зголеми повторно од средината на 1930 години, со Златното доба на тангото.

Извори:
http://www.history-of-tango.com/couple-dancing.html
http://en.wikipedia.org/wiki/History_of_Tango